Diyabetik Maküler Ödemde Cerrahi Tedavi

Diyabetik maküler ödem (DMÖ) maküla bölgesinde retina içinde hücre dışı sıvı birikimi olarak tanımlanır ve fovea merkezini etkilediğinde DR’li hastalarda görme keskinliği azalmasının en sık nedenidir. Diyabetik maküler ödem gelişimi, DM’nin süresi, kötü glisemik kontrol ve insülin tedavisi alan tip 2 diyabetle yakından ilişkilidir. Diyabetik maküler ödemde ilk basamak tedavi, intravitreal uygulanan Anti-vasküler endotelyal büyüme faktörleri (VEGF) olmuştur. Diğer tedavi yöntemleri intravitreal kortikosteroid enjeksiyonu ve fokal lazer fotokoagülasyondur. Ancak intravitreal tedavinin etkinliği, özellikle vitreomaküler traksiyon, sıkı arka hyaloid veya epiretinal membran (ERM) varlığında zamanla önemli ölçüde azalmaktadır. Bu aşamada pars plana vitrektomi (PPV), intravitreal enjeksiyonlara dirençli kronik DMÖ'lü gözlerde alternative bir tedavi yöntemi olarak tercih edilmektedir. Diyabetik hastaların vitreusu, DMÖ’ye neden olan yüksek miktarda VEGF ve Anjiotensin 2 ile interlökin-6, ICAM-1 gibi sitokinler içerir. Bunun yanında vitreus, içerdiği enzimler nedeniyle yapısında bulunan kolajen liflerinde çapraz bağlanma ile kalınlaşmaya ve maküla üzerinde sıkı yapışıklık ve traksiyona yol açar. Pars plana vitrektominin maküler ödemdeki etki mekanizması, vitreusun uzaklaştırılması ve vitremaküler traksiyonların giderilmesi ile açıklanabillir. Vitrektomi ayrıca retinadaki oksijenlenmeyi artırabilir. Uygun olgu seçimi önemlidir. Yapılan çalışmalarda, eksternal limitan membran ve elipsoid zon olmak üzere dış retinal katmanların bozulmamış olması, preoperatif foveal iskeminin olmaması, cerrahinin ELM bozulmadan önce ve gecikmeden uygulanması, postoperatif daha iyi görme kazanımı ile ilişkili bulunmuştur. Diyabetik maküla ödeminde cerrahi tedavinin etkinliğini inceleyen, detaylı parametreleri içeren, prospektif, randomize, kontrollü, geniş serili ve uzun süre takipli çalışmalara ihtiyaç vardır.